Pablo Picasso, jeden z najbardziej wpływowych artystów XX wieku, swoim szerokim dorobkiem malarskim nadał nowe oblicze sztuce współczesnej. Większość jego prac można rozdzielić na charakterystyczne okresy, z których każdy wnosi unikatowy wkład do historii sztuki. Przeanalizujemy dokładniej, jakie dzieła stworzył w poszczególnych fazach swojej twórczości.
Co namalował Picasso?
Pablo Picasso był artystą niezwykle płodnym i wszechstronnym. Swoją przygodę z malarstwem rozpoczął od realistycznych obrazów, by stopniowo przechodzić do coraz bardziej abstrakcyjnych form, co widać na przykładzie takich okresów jak czas niebieski, różowy, a nawet kubistyczny. Będąc jednym z twórców kubizmu, zrewolucjonizował malarstwo, odchodząc od tradycyjnych form przedstawienia rzeczywistości na rzecz rozbijania obiektów na figury geometryczne i abstrakcyjne. W ciągu swojej długiej kariery artystycznej stworzył tysiące dzieł, które do dziś są kluczowe dla zrozumienia sztuki współczesnej.
Okres niebieski
Wyjaśnienie okresu
Okres niebieski w twórczości Picassa miał miejsce w latach 1901-1904. Ten czas charakteryzuje się przede wszystkim smutnym i monochromatycznym tonem, którego dominującym kolorem jest właśnie odcień niebieski. Picasso malował głównie osoby znajdujące się na marginesie społecznym – ubogie, samotne, często cierpiące. Przykładem może być „Stara Gitarzysta”, gdzie na obrazie widzimy starca, cierpiącego muzyka, zatopionego w swoich myślach i melancholii. Te lata to także moment, w którym artysta przeżywał osobiste tragedie, co miało bezpośredni wpływ na tonacje i motywy jego dzieł. Dzięki intensywnej emocjonalności i skupieniu na ludzkich emocjach, okres niebieski jest często interpretowany jako wyraz osobistego bólu i refleksji nad ludzkim istnieniem.
Okres różowy
Charakterystyka okresu
Okres różowy, datowany na lata 1904-1906, jest czasem, kiedy kolorystyka dzieł Picassa staje się cieplejsza, dominują róż i pomarańcz. Widać tutaj zmianę tematyki – od smutnych postaci marginalizowanych przez społeczeństwo, artysta przechodzi do przedstawiania cyrkowców, akrobatów i osób z innych artystycznych środowisk. Przykłady takich obrazów to „Rodzina Arlekina” czy „Dziewczyna na kuli”. Cechą charakterystyczną tych dzieł jest delikatniejsze, bardziej liryczne podejście do tematu, a postaci na nich przedstawione są pełne życia i mają zdolność do cieszenia się chwilą, mimo bytowania na obrzeżach normatywnego społeczeństwa. Można także zauważyć większą eksperymentalność w użyciu perspektywy i formy.
Kubizm
Kubistyczne techniki
Kubizm, którego Picasso był współtwórcą wraz z Georgesem Braque, zrewolucjonizował pojęcie formy i kompozycji w sztuce. Rozpoczynając od około 1907 roku, Picasso zaczął eksplorować sposoby, w jakie obiekty mogą być rozbite na proste figury i ponownie składane w abstrakcyjne formy. Jedno z pierwszych i najbardziej znaczących dzieł tego okresu to „Panny z Awinionu”, które choć początkowo skandalizowało, z czasem zostało uznane za jedno z najważniejszych w modernizmie. Kubizm cechuje się odrzuceniem tradycyjnej perspektywy oraz eksploracją nowych struktur i tej techniki szczególnie widoczne są w pracach takich jak „Gitara”, gdzie obiekt jest rozłożony na serię płaszczyzn, co daje efekt zarówno rozpadu, jak i nowego tworzenia. To dzięki kubizmowi Picasso osiągnął międzynarodową sławę, wpływając na całe pokolenia artystów.
